Historie van Sportvereniging KIS
Tot en met 2019 was de officiële naam van onze vereniging
De Kennemer Invaliden Sportclub- KIS-
Omdat de term ‘invalide’ in de 21e eeuw een degenererend en stigmatiserende werkt, is met een wijziging in de statuten, in 2019 de naam officieel gewijzigd in Sportvereniging KIS.
Sportvereniging KIS, meestal KIS genoemd, hoort tot de oudste gehandicapten sportclubs in Nederland. De officiële oprichtingsdatum is 1 februari 1956, maar al voor die tijd is het eigenlijk al begonnen. De georganiseerde sport voor gehandicapten, ook wel invaliden sport genoemd, is in Nederland door de Bond van Nederlandse Militaire Oorlogsslachtoffers (B.N.M.O.) geïntroduceerd. Deze bond zag voor zijn leden het grote belang van sport en stak zijn licht erover op bij de Duitsers. Daar was een groot aantal gehandicapten na 1945 en de gehandicaptensport is in Duitsland een staatsaangelegenheid. De B.N.M.O. zond Wiel Teunissen erheen die daarna zijn ervaringen vertelde, nl. dat er in Duitsland een groot aantal sportclubs voor gehandicapten was. en hij was daar bijzonder enthousiast over, ook wij moesten eraan beginnen. Bij werd de promotor van de •invalidensport• binnen de B.N.M.O. Er werd een sportcommissie opgericht met een arm geamputeerde, een been geampu¬teerde, een blinde en een dwarslaesiepatiënt (iemand met ruggenmergbeschadiging, rolstoeler) erin. Dat werd de officiële start voor de gehandicaptensport in Nederland. De taak van de sportcommissie was de gehandicaptensport in Nederland te organiseren.
De eerste activiteiten waren het houden van “landelijke” sport-propagandadagen. De eerste was in Eindhoven, uit Noord Holland hebben Anton Albers en Daan van der Kroef meegedaan met deze sportdagen die direct al een groot succes waren. Daar kwam Dick van Rijn in contact met de invalidensport. Veel steun kreeg de sportcommissie van het Militair revalidatieoord “Aerdenburg” in Doorn. Daar deden de militaire invaliden sport als onderdeel van het revalidatieprogramma. Bij de vaste staf was daar medewerker, de toenmalige kapitein Tjebbes, die later zich ontpopte als geweldige gangmaker voor de Nederlandse invalidensport. Hij was de man die de kontakten met Stoke Mande¬ville legde, het bekende revalidatiecentrum voor dwarslaesies in Engeland, waar dokter Sir Ludwig Guttmann, de man was van de sportbeoefening voor rolstoelers, oprichter van de Stoke Mandeville Games (sportontmoetingen speciaal voor rolstoelers),meestal I.S.M.G. (International Stoke Mandeville Games)genoemd.
Daar konden ook Nederlandse dwarslaesies aan mee doen. Deze spelen werden om het jaar gehouden en “internationaal”! Later kwamen er ook wedstrijden voor andere soorten invaliditeit bij, o.a. voor geamputeerde. In 1967 deden voor het eerst ook Nederlandse geamputeerde mee. Herman Tjebbes werd al gauw gekozen in het bestuur van de I.S.M.G. en is daar o.a. vicevoorzitter geweest. Het KIS bestuurslid Pieter Joon, “tevens hoofdbestuurslid van de N.I.S., was ook bestuurslid van de I.S.M.G. Deze ontwikkeling leidde tot oprichting van de International Sport Organisation for the Disabled, kortweg I.S.O.D. (de internationale sportbond voor gehandicapten) waarvan Herman Tjebbes ( gepensioneerd kolonel geneeskundige troepen) jarenlang voor Nederland bestuurslid is geweest.
De I.S.O.D. en I.S.M.G. organiseren de Olympische Spelen voor Gehandicapten die open staan voor alle categorieën gehandicapten. Nederland speelt er een grote rol in. Onze gehandicapten leverden topprestaties. Denk maar aan Paralympics over de afgelopen jaren. Ook organisatorisch, de· Olympische Spelen voor Gehandicapten van 1980 in Arnhem waren een groot succes.
Uit de B.N.M.O. sportcommissie kwam in 1961 het voorstel om over te gaan tot oprichting van een Nederlandse Invaliden Sportbond, toen er voldoende B.N.M.O. sportclubs waren en vooral ook om ook niet oud militairen te stimuleren mee te doen. De eerste N.I.S. voorzitter was Hans Westerhof, die ook een tijd secretaris is geweest van het International Olympische Comité. De toenmalige Nederlandse Invaliden Sportbond (N.I.S.) (nu Gehandicapten Sport Nederland) had ruim 6000 leden die allen in plaatselijke clubs aan sport doen. Dat is echt niet alleen wedstrijdsport zoals velen denken, maar ook recreatiesport. We doen wel wedstrijden en willen ook graag tot prestaties komen, maar dat zijn dan overwinningen op je zelf, het bewijzen dat je ondanks je handicap toch weer meetelt. Het verder werken aan je revalidatie, het weer je durven inzetten in dei maatschappij. Topsport kan eruit voortkomen!
Maar terug in deze historie naar onze eigen sportclub in Noord Holland. We begonnen met een heel klein groepje zwemmers in het Velserbad; een klein ploegje tafeltennissers in Velsen Noord en een stuk of tien zaalsporters in Haarlem. KIS had toen nog geen naam, was een B.N.M.O. sportclub, met Nico de Liefde uit Haarlem als sportcommissaris, verder waren erbij Anton Albers, Piet Hoogeveen, Daan van der Kroef en Kees van Roon, Kees v.d. Wiele, Leen Heemskerk, Guus Rooyers, Piet Balder en Piet Lijnzaad (in die tijd voorzitter BNMO afd. Noord Holland). De start van de club was zeer voorspoedig. Daan van der Kroef kreeg de goede tip dat er in Haarlem een jonge ambitieuze sportleraar was die wel sportleider zou willen worden.
Nu, dat bleek juist te zijn, dat was Tammo van der Scheer, onze sportleider, die misschien wel de eerste leraar gymnastiek met ervaring op het gebied van gehandicaptensport was, omdat hij in militaire dienst een knieblessure bad opgelopen en daarvoor in het militair revalidatie-oord “Aardenburg” gerevalideerd moest worden.
Dat ging zo goed dat hij daar ingeschakeld werd bij de sport en zodoende ervaring opdeed op het gebied van de gehandicaptensport. Vooral aan rolbasketbal en boogschieten werden in Doorn veel gedaan. Ook hij leerde daar Herman Tjebbes kennen en het lag dus wel voor de hand dat Van Der Scheer later ook in de B.N.M.O. en N.I.S. sportcommissies kwam als technisch deskundige. Bij KIS was hij samen met Anton Albers de man die van het vroegere “zitbal” zitvolleybal gemaakt heeft.
Het ging goed in Haarlem, er kwamen meer leden en dat leidde tot splitsing, “De Muggen” bleven in Haarlem trainen en de IJmonders gingen naar Beverwijk. De training zaal werd die aan de Groenelaan, waar ook een sportveld bij was zodat je bij K.,I.S. ook atletiek en boogschieten kon gaan doen. Zitvolleybal werd echter de hoofdmoot. KIS is enige malen kampioen van Nederland geweest. Ook aan badminton werd gedaan. Rolstoelbasketbal kwam niet van de grond omdat er steeds te weinig rolstoelers waren. Uiteraard werd er aan tafeltennis gedaan en onze medewerker bij deze sport was later Rein Bok, zelf een zeer goede tafeltennisser. Jan Mellies was in zijn klasse meerdere malen kampioen. Toen zich ook blinde leden zich gingen aanmelden, begon KIS als eerste club in Nederland ermee. We begonnen met roeien en fietsen op hometrainers. Ook kregen we blinde zwemmers en atletiek spelers. Pas later kwam ook elders “blindensport”. Sommige KIS leden met een visuele handicap (blinden en bijna blinden) waren erg actief’ daarbij, vooral Johan en Nora Reinders. Jasper Jobse was meermalen nationaal zwemkampioen en kwam ook internationaal uit in Frankrijk en Engeland.
We hebben visueel gehandicapten gehad die wilden roeien, die wilden dansen en wellicht minder bekend, ook een paar die gingen skiën. Bij KIS is steeds het devies dat elke gehandicapte moet kunnen meedoen. “Meedoen is winnen” was ook de leus bij de Olympische spelen voor gehandicapten in Canada in 1976, waar voor het eerst toen ook blinden meededen. Ook een team uit Nederland KIS zorgde er toen voor dat bij de grote Nederlandse Supportersclub (van I.R.I.S.) die meeging, ook een groep blinden kon meegaan, door twee begeleiders te leveren. De 4 Beverwijk11e supporters denken er nog met veel plezier aan terug. Dat KIS er veel aan gedaan heeft om bekendheid te geven aan de gehandicaptensport in Noord Holland is vanzelfsprekend. Vele malen zijn er demonstraties gegeven, daardoor ontstonden er nieuwe gehandicaptensportclubs. Maar ook door¬dat KIS Leden die naar andere plaatsen verhuisden, een club gingen oprichten met steun van de moederclub KIS Zo ontstonden de clubs in Alkmaar, Nieuw Unicum, Zaandam, Hoorn en er zullen er nog wel meer zijn. Er moeten er echter nog meer komen! In het begin waren er maar weinig sportzalen geschikt voor de gehandicaptensport, je moest je altijd een beetje aanpassen of had hulp nodig.
De Rode Kruis Kolonne Beverwijk heeft KIS altijd bijgestaan, een naam die hierbij zeker genoemd mag worden, is die van Joop Schippers, die zich op allerlei gebied, ook b.v. voor ontspanning voor invaliden inzet. KIS organiseerde natuurlijk ook toernooien in onze eigen regio, met mede¬werking van de Beverwijkse sportraad in 1976 een grootse manifestatie gehan¬dicaptensport in de Beverwijkse sportweek om er maar één van te noemen. Zoiets kun je alleen doen met medewerking van buitenstaanders, KIS heeft dat altijd ondervonden, op allerlei gebied en kon daardoor vaak wat meer doen dan voor de leden alleen gehandicaptensport. · Het geld dat er voor nodig was kwam er altijd. In 1981 bestond KIS 25 jaar, dat was een groots feest, er werd al jarenlang voor gespaart. Dit is gevierd met o.a. een zitvolleybal toernooi in de Beverwijkse Sporthal. Weliswaar geen aangepaste sporthal, maar toch redelijk bruikbaar. Daardoor kunnen de gehandicapten ook in het gezellige restaurant komen. Niet onvermeld mag blijven dat de sportzaal waar KIS nu zaalsport doet, eigenlijk nu te klein voor ons, de eerste echt aangepaste sportzaal in Noord¬-Holland was dankzij de toenmalige gemeente architect van IJmuiden, de heer H.A. Peters. Want het is goed om weer mee te doen, vooral door aan sport te doen, “meedoen is winnen”.
